Onze tijd in de NICU voelt aan als één grote waas. De dagen lopen over in elkaar en we zien Clara elke dag achteruit gaan... hier en daar zijn wat momenten die duidelijk naar voor springen in onze herinneringen, zoals deze. De ergste dag van heel ons verblijf in het grote ziekenhuis, wanneer het visueel duidelijk werd dat het echt niet goed ging met haar.
Toen ik thuis zat omdat mijn arts en psycholoog vonden dat ik aan een vorm van post-partum depressie leed, kon ik hier niet over schrijven. Het was me te confronterend. Het zou betekenen dat ik Lees verder…
Vervolg op Clara en het grote ziekenhuis; de aankomst. De waas van de NICU Ik vind het moeilijk om over deze periode te schrijven. Niet alleen is het enorm confronterend om het allemaal opnieuw te Lees verder…
We waren zo positief. We gingen even aan ons leven beginnen en een baby maken samen… En toen verloren we ons eerste kindje voor we goed en wel beseften dat ik zwanger was. Buitenbaarmoederlijk dan Lees verder…
Omdat Clara 5 weken te vroeg geboren werd, moest ze even aansterken op de neonatale dienst. Alleen zou dat veel langer worden dan wij hoopten en verwachtten. Dit is het eerste deel, toen Clara nog in het ziekenhuis lag waar ze geboren werd, toen alles zo vreselijk erg leek, maar eigenlijk best mee viel, want het moeilijkste, dat moest nog komen...
De eerste uren na mijn bevalling waren niet de meeste glamoureuze in mijn leven, maar toen Tom en ik besloten om er voor te gaan met deze blog, kwamen we er in overeen om het volledige verhaal te vertellen, en niet enkel de leuke en grappige stukken, maar ook de pijnlijke. 'Daar sta je dan, in je nakie, te beven, te bloeden, met een blaassonde aan een haakje aan de muur, terwijl een verpleegster je nauwlettend in het oog houdt, zodat je niet van je stokje gaat. En toch dringt het hele gebeuren nog niet volledig tot me door.'