Onze tijd in de NICU voelt aan als één grote waas. De dagen lopen over in elkaar en we zien Clara elke dag achteruit gaan... hier en daar zijn wat momenten die duidelijk naar voor springen in onze herinneringen, zoals deze. De ergste dag van heel ons verblijf in het grote ziekenhuis, wanneer het visueel duidelijk werd dat het echt niet goed ging met haar.
… wat een prachtige zin toch? Precies of je een moment kan proeven en de smaak wat langer kan vasthouden om het volledig in zijn recht te waarderen. Voor mij was dat vandaag om voor Lees verder…
Toen ik thuis zat omdat mijn arts en psycholoog vonden dat ik aan een vorm van post-partum depressie leed, kon ik hier niet over schrijven. Het was me te confronterend. Het zou betekenen dat ik Lees verder…
Vervolg op Clara en het grote ziekenhuis; de aankomst. De waas van de NICU Ik vind het moeilijk om over deze periode te schrijven. Niet alleen is het enorm confronterend om het allemaal opnieuw te Lees verder…
We waren zo positief. We gingen even aan ons leven beginnen en een baby maken samen… En toen verloren we ons eerste kindje voor we goed en wel beseften dat ik zwanger was. Buitenbaarmoederlijk dan Lees verder…
Clara kwam 5 weken te vroeg omdat ik zwangerschapsvergiftiging had. Na een grote week op de neonatale dienst van het kleine ziekenhuis, kregen we een verontrustend telefoontje… Omdat dit het grootste verhaal is, heb ik Lees verder…
3 weken geleden schreef ik dit. Ik zat er mentaal en fysiek diep door. Het heeft me veel moed gekost om dat toe te geven, aan mezelf en aan de mensen rond mij. Het heeft nog veel meer moed gekost om hulp te vragen. Ondertussen gaat Clara al 2 weken naar de crèche (en doet ze dat super goed) en blijf ik nog steeds thuis. Na 7 maanden met veel liefde alles te geven voor Clara, ben ik mezelf uit het oog verloren en trekt mijn lichaam aan de alarmbel. Ik moet opnieuw leren om voor mezelf te zorgen, zodat Clara een gezonde moeder heeft en zelf ook leert dat zelfzorg belangrijk is. We hebben zo lang getwijfeld om dit online te zetten, ook al gingen we voor de ‘eerlijke’ blog. Maar ik kan ook niet liegen als iemand mij vraagt hoe het gaat nu ik weer ga werken. Zoals de dokter het zo mooi verwoordde: ‘Als het vliegtuig neerstort, zorg je ook eerst dat je zelf zuurstof hebt en dan pas je kind, want als jij bewusteloos bent dan maakt je kind ook geen kans meer.’
Wij zijn dan ook aan ons avontuur begonnen met 'elke dag, is een gewonnen dag'. Al geef ik maar een week borstvoeding, dan hebben we dat toch mooi een week gedaan. Maar ondertussen hebben we mijn doel van 6 maanden al overschreden en eerlijk gezegd gaat het nog steeds supervlot. Ik krijg het gevoel dat ik geen reden heb om te stoppen, alleen maar redenen om te blijven doorgaan. Enkele weken geleden schreef ik dit. Intussen hebben wij in alle stilte en op ons gemak de borstvoeding afgebouwd en zijn we op zoek gegaan naar een manier om Clara te doen drinken. Vandaag dronk ze voor het eerst echt door en hebben we de juist poedermelk gevonden voor haar! Oef!
Omdat Clara 5 weken te vroeg geboren werd, moest ze even aansterken op de neonatale dienst. Alleen zou dat veel langer worden dan wij hoopten en verwachtten. Dit is het eerste deel, toen Clara nog in het ziekenhuis lag waar ze geboren werd, toen alles zo vreselijk erg leek, maar eigenlijk best mee viel, want het moeilijkste, dat moest nog komen...
Over 3 weken start Clara met de crèche en mama gaat terug werken. Dit is de eerste brief die ik naar haar schrijf om het afscheid van de kraamtijd te verwerken.